A la prima totstemps, lo mèu còr pataqueja,
Quan floreish lo bròc blanc, que soi embriagat,
Tròp beròia tà jo n´èi pas jamei gausat
Envitar sons quinze ans darrèr la bòrda vielha.
E saurés, tu lo vent,

Si passa lo cap au finestron,
A l´entorn deu son còr anar sonar l´aubeda,
E saurés, tu lo vent,
Tu qui cantas tan beròi l´amor,
Cridar lo mèu seret per totas las contradas.

Aquiu despuish mila ans que iei doça l´erbeta,
Un pomèr que l´escón sonque taus amorós,
Que ns´i serem cochats shens deranjar las flors,
E deilhèu desvelhats paur arrais de l´aubeta.

Qu´èi tant marchat solet per devath l´estellada,
Lo huec dehens lo còs, d´aver trop saunejat,
Son imatge que l´èi tostemps au hons deu cap,
Que luseish com un só qui a trobat la matiada.